Οι γονείς μου δεν έπιναν αλλά μπορώ να ταυτιστώ

Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν ναρκωτικά ή αλκοόλ στην οικογένεια για να υπάρξει δυσλειτουργία. Πολλά μέλη των ΕΠΑ ταυτίζονται με τη βιβλιογραφία και τις συγκεντρώσεις ΕΠΑ, ωστόσο οι γονείς τους δεν έπιναν ούτε είχαν κάποιον εθισμό. Επιπρόσθετα με την αλκοολική οικογένεια, υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ακόμη τύποι οικογενειών που δημιουργούν το ντρόπιασμα, την εγκατάλειψη ή την τελειομανία που διαμορφώνουν ένα ενήλικο παιδί. Είσαι μέλος των ΕΠΑ από τη στιγμή που ταυτίζεσαι με τα χαρακτηριστικά της Λίστας και έχεις μια επιθυμία να αναρρώσεις από τις συνέπειες της ανατροφής σε ένα δυσλειτουργικό σπίτι. 

Μεγάλο Κόκκινο Βιβλίο των ΕΠΑ, Κεφάλαιο 9: «Ερωτήσεις και Απαντήσεις σχετικές με τα ΕΠΑ» 

Έξω από το παρκοκρέβατο

Οι γονείς μου ποτέ δεν ήπιαν ούτε μία στάλα αλκοόλ στη ζωή τους, αλλά ούτε και οι δικοί τους γονείς. Ήταν αξιοσέβαστα πρόσωπα της εκκλησίας. Διάβασα κάπου ότι οι πιο πρώιμες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας συχνά συμβολίζουν τη ζωή μας. Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι να κάθομαι σε ένα πάρκο στο μπροστινό μπαλκόνι νιώθοντας μόνος, παγιδευμένος και ανίκανος να βγω έξω.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία μικρή αγροτική πόλη. Μετά το γάμο των γονιών μου, τρία μωρά γεννήθηκαν μέσα σε τρία χρόνια και η μητέρα μου δεν είχε ιδέα πώς να ανταπεξέλθει με  μας. Ο πατέρας μου δούλευε στον ιατρικό τομέα και συνεχώς έφερνε στο σπίτι φάρμακα και χάπια για τα νεύρα και τις ημικρανίες της μητέρας.

Στην οικογένειά μας υπήρχε ένας πολύ έντονος διαχωρισμός ανάμεσα στην εικόνα της οικογένειας προς την κοινότητα και στην πραγματικότητα που έβλεπα στο σπίτι. Για την  κοινότητα, οι γονείς ήταν ευυπόληπτοι ηγέτες και εργαζόμενοι της εκκλησίας, υποδείγματα της οικογενειακής ζωής και της υπηρεσίας στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα, η οικογενειακή μας ζωή στο σπίτι απείχε κατά πολύ από αυτήν την ουτοπιστική εικόνα.

Ο πατέρας μου ήταν εργασιομανής και πάντα διαθέσιμος όταν τον καλούσε το καθήκον. Όταν δεν ήταν στη δουλειά, πήγαινε σε συγκεντρώσεις άπειρων οργανώσεων της κοινότητας. Ένας από τους εθισμούς του ήταν να γίνεται πρόεδρος σε κάθε οργάνωση που συμμετείχε. Η μητέρα μου πάλευε στο σπίτι με τα νεύρα, τις ημικρανίες και τα παιδιά της. Όταν παρεκτρεπόμουν με χτυπούσε, παρόλο που τα «αδικήματά» μου δεν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από τις εξερευνήσεις που κατά μέσο όρο κάνει ένα παιδί.  Η χειρότερη απειλή της μητέρας ήταν ότι θα έφευγε από το σπίτι και θα μας άφηνε εάν δεν συμπεριφερόμασταν καλά. Συχνά έβγαινε από την πόρτα και καθώς κατηφόριζε το δρόμο μάς χλεύαζε: «Βλέπετε! Σας αφήνω μέχρι να μάθετε να φέρεστε». Με δάκρυα στα μάτια, την ικετεύαμε να γυρίσει πίσω και υποσχόμασταν να συμπεριφερόμαστε άψογα.

Έγινα εργασιομανής σαν τον πατέρα μου και σχεδόν το ίδιο νευρωτικός με την μητέρα μου. Ήμουν ανίκανος να διατηρήσω οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση οικειότητας. Όταν έφτασα στα σαράντα μου είχα τον ίδιο διπλό κόσμο όπως οι γονείς μου: μία ηθική δημόσια εικόνα επιτυχίας και υπηρεσίας και μία ιδιωτική ζωή μοναξιάς, καταπιεσμένων συναισθημάτων και σεξουαλικής δυσλειτουργίας.

Βρήκα έναν ψυχοθεραπευτή που με βοήθησε να εξερευνήσω το για-χρόνια-χαμένο παιδί που ήταν φυλακισμένο στο πάρκο της ψυχής μου. Μία μέρα ανέφερε ότι ίσως έβρισκα βοηθητικές τις συγκεντρώσεις για τα Ενήλικα Παιδιά Αλκοολικών. Νόμισα ότι δεν με είχε ακούσει με προσοχή όταν του μοιράστηκα την περήφανη ιστορία περί νηφαλιότητας στην οικογένειά μου. Μου είπε ότι δε χρειαζόταν να γίνω μέλος, να πληρώσω ή να πω κάτι και έτσι πήγα σε μία συγκέντρωση. Σοκαρίστηκα. Το «Πρόβλημα» ήταν η ιστορία της ζωής μου. Ταίριαζαν όλα. Έχουν περάσει πέντε χρόνια και ακόμα δουλεύω το πρόγραμμα. Με τη βοήθεια της Ανώτερής μου Δύναμης, διεκδικώ τη ζωή και το πνεύμα μου ξέχωρα από τα δίχτυα της παρελθοντικής οικογενειακής δυσλειτουργίας. Ο θαυματουργός συνδυασμός της ψυχοθεραπείας και της δουλειάς με τα Δώδεκα Βήματα με απελευθερώνουν από τη φυλακή του παρκοκρέβατου της παιδικής μου ηλικίας για να εξερευνήσω και να βιώσω τον πραγματικό και μοναδικό μου εαυτό. 

Απόσπασμα από το Μεγάλο Κόκκινο Βιβλίο των ΕΠΑ, 

Κεφάλαιο 3: «Οι γονείς μου δεν έπιναν αλλά μπορώ να ταυτιστώ»